Indiase zusters

Zondag 13 maart 2016

toiletten bij school

rough road

het huis van de zusters uit India

Iris, Frank, Gert K, Gert O, Sr. Lourdes, Sr. Karmina

Voor vandaag hebben we niet echt een plan. ’s Morgens lekker lezen. Aan de overkant wordt keihard gezongen. Ik ga even naar de kerk om nog een keer de enthousiaste kinderen te zien zingen. Steve en Brenda Stelle komen lunchen. Steve, een aardige rustige vent, hebben we vorige week al ontmoet en gesproken. Hij is een dominee uit Pensylvania en geeft hier les op een seminarie. Uitgezonden door de kerk. Ze wonen hier al 2 jaar. Ze hebben zichzelf uitgenodigd. Om 11 uur stopt er een Bajaj. Ik hoor de stem van Steve’s vrouw en ik weet genoeg. Ik blijf nog even in mijn kamer. Later voeg ik me bij het gesprek. Brenda is lerares Engels met Amerikaans accent en geeft les in grade 11 en 12 (17-18 jarigen). Brenda is zo’n Amerikaans type, veel te dik op de heupen en continue haar man verbeterend. Gert Oonk zegt zachtjes: Steve heeft alleen op de kansel wat te vertellen. We moeten ons lachen inhouden. De lunch duurt me veel te lang. Zij is continue aan het woord en dan moet je van goeden huize komen om Frank en Gert Oonk te overtreffen. Om 2 uur zeg ik, wat is het warm binnen, ik ga even een luchtje scheppen. Dan moet er eerst gebeden worden en toen was`het ook klaar. Ze hadden de Bajaj om 3 uur besteld. Sr. Alganesh staat op de auto te wachten om naar Nekemte te gaan voor een congres. Een week gaat ze geloof ik weg. Dan is ‘onze’ auto er ook ineens met als chauffeur de voorzichtige Yohannis II. Eerst halen we de  gerepareerde band op. Binnen zitten een aantal quat kauwende mannen en op de toonbank staat een weegschaal. Zou deze tyre shop een verkapte 'coffieshop' zijn fantaseren we. Komt er een quat kauwende man aan en steekt zijn hoofd door het raam van de auto. Dan zegt hij 'make photo' en dan zegt Gert Oonk ineens 'you pay' . We lachen ons dubbel. Dan naar Addo over een onverharde weg met prachtig uitzicht over het dal naar Dembi Dolo. Een dorpje met een clinic. Een fraaie school is er op een helling met mooi verzorgde tuintjes er voor. Er zijn mensen in de clinic en we lopen even rond. Er is zelfs een ruimte gecombineerd voor een tandarts, oogarts en een KNO-arts. Of het gebruikt wordt weet ik niet. Er zijn wel een paar tangen. In een andere ruimte zie ik posters van verschillende jaren waaruit blijkt dat van gemiddeld 1100 patiënten over een jaar er 500 kiespijn gevallen zijn. Die worden dan bestreden met antibiotica en eventueel een abcesincisie. We vervolgen onze weg naar Sacco. Een zeer ruwe weg met heel veel grote stenen. De Landcruiser geeft geen krimp. We rijden rond een berg omhoog en het wordt steeds mooier en aan het eind is Sacco. We stoppen bij de sisters of St. Mary, een Indiase missiepost, ook vallend onder het NCS (Nekemte Catholic Secretary). Prachtig huis met bruine luiken. Lijkt wel een Spaans huis. We kunnen niet weg zonder thee gedronken te hebben met mango erbij. Deze Indiase zusters, een hele dikke en een hele slanke runnen ook een clinic of helppost, die 1x per week bemand wordt door mensen bij ons vandaan. Zuster Lourdes, de dikke, leidt ons rond door een mooie tuin, een groentetuin, overdekt met gaas tegen de apen. En ze showt het kliniekje. Wat is het hier mooi met geweldige uitzichten over een landschap zonder ook maar een enkele horizonvervuiling. Dan laat ze de school zien, ook door hen gerund, voor 900 leerlingen. Waar komen ze hier allemaal vandaan? Het is hier het eind van de wereld, geen stroom, geen telefoon of internet. Om 6 uur vertrekken we, worden weer enorm dooreen geschut, kinderen die tevoorschijn springen en farengi roepen, om even voor zevenen weer thuis te zijn. Weer zo’n prachtige ervaring, daar kan eigenlijk geen wildpark tegenop.