De dag van
vertrek. Bij het ontbijt schudden we de Amerikanen de hand. Dr. Jim Guzak, de
Amerikaanse oogarts, bedankt ons ook nog. Afscheid nemen van de zusters. You
come back zeggen ze. Seigni, de zoon van Paulus, brengt ons weer. We vertrekken
om half tien, want Seigni wil voor donker terug zijn. Wat een slechte weg. Hij
rijdt hard. Hij stuift over de weg letterlijk. Af en toe stuiteren we met hoofd
tegen het dak. De dakladder gaat klapperen, Seigni breekt hem af en legt hem in
de auto. Ruim drie uur hobbelen, maar wel prachtig landschap. Om 1 uur zijn we
in Gambela. Veel te vroeg. Wat is het
hier heet. Er hangt geen thermometer op het vliegveld. Een beambte zegt
desgevraagd dat het inde low forties is. Zo voelt het ook . Het zweet gutst ons
van het hoofd. En we moeten wachten tot 5 uur. We realiseren ons dat het in
Dembi Dolo wel een heel lekker klimaat is. Addis voelt fris. Ik schat zo’n 20*.We
worden gehaald door het guesthouse met een oude Toyota Corolla. Veel te klein, maar
het lukt de bagage mee te nemen. 4 koffers op het dak, bijeengebonden met een
touwtje. Niet te hard remmen en voorzichtig over de
rotonde zeggen we. Frank heeft een afspraak gemaakt met Negarsa, het hoofd van
de NCS, de Nekemte Catholic Secretary op het gebied van gezondheid. We
bespreken met hem de mogelijkheid om in Dembi Dolo een Dental Therapist of een
Health Officer te krijgen. We denken aan Ephrahim. Het lijkt een mogelijkheid
te zijn. Alleen wij moeten toestemming te hebben van Rotary Doctors Nederland.
We nemen een douche. Alles is rood van het stof. Het komt je neus uit. En wat
een rood komt er uit de oren. In het guesthouse wordt een
overheerlijke
spaghetti geserveerd.
 |
| koffers op het dak |
 |
| afscheid nemen van de zusters, links Paulus met zoontje |
 |
| maraboes onderweg op vuilnisbelt |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten